Yeni Başlayanlar İçin İtalyanca

2003 yılıydı. Uzun süredir iş arıyordum ve artık çoook sıkılmıştım. Sıkıntıdan best-seller romanlar okur hale gelmiştim! Ülkede Maeve Binchy fırtınası esmekteydi ve ben de kendimi tutamayıp adının cazibesine kapılarak “İtalyanca Aşk Başkadır”ı okudum (evet yaptım bunu). 2001 Gümüş Ayı ödülünü alan “Yeni Başlayanlar için İtalyanca” filmini izlemem de aynı döneme tekabül eder. İşte böyle yavaştaaan "İtalyanca öğrenme"nin cazibesine kapıldığımı hissediyor ama henüz bunu kendime itiraf edemiyordum. O yaştan sonra olacak şey mi? Ayıp ayol! :)) Bu arada şimdi internette keşfettim: bahsettiğim filmin yönetmeni Scherfig de, bahsettiğim kitaptan esinlenerek bu filmi yapmaya karar vermiş meğer! Ne hoş bir sürpriz, di mi?

Kader ağlarını yavaş yavaş örmekte, ancak beni tuzağına düşürmek için ilk İtalya seyahatimi beklemekteydi :) Daha önceleri herkes gibi uzaktan hayran olduğum o güzel ülkeye ilk kez 2003 Mayıs’ında gittim. Ve tam anlamıyla vuruldum! Ruhu ruhuma dokundu, mutlu oldum. Seyahat etmekten en az benim kadar keyif alan bir arkadaşım söylemişti “Bir sürü yer gördün ama İtalya’ya ilk kez gidiyorsun. İtalya muhteşem bir yer. O kadar çok beğeneceksin ki bundan sonra hep oraya gitmek isteyeceksin” demişti. Doğru söylemiş.

Ve dönüşte o hevesle İtalyan Kültür Merkezi’nde kursa başladım. Temmuz 2003, yaz dönemi için hızlandırılmış kurslar... Önceleri hiç bu kadar hoşuma gideceğini bilmeden, hayatımda böyle bir yer edineceğini düşünmeden, bir grup lise öğrencisiyle birlikte İtalyanca öğrenmeye başladım. Öylesine başladım. Ve bir daha hiç bırakamadım. Neredeyse 5 yıl geçti. Arada anne oldum, çocuk büyüttüm, seyahatlere çıktım, hastalandım, yaz oldu, kış oldu, kızım hastalandı, kardan yollar kapandı, misafirlerim oldu, terörist bombalar tarafından yaralandık (valla), depresyona girdim, çıktım, annem ameliyat oldu, taşındım... ama İtalyanca’yı hiç bırakmadım.

İş hayatına ara vereli neredeyse 6 yıl olacak. Tekrar iş aramaya başladığım şu günlerde "Bunca zaman ne yaptın?" diye soranlara "2 tane insan yetiştirdim" diyorum. Birincisi anne olup kızımı büyüttüm, ikincisi de İtalyanca öğrendim! (Ben bu gidişle daha çook iş ararım. "En kötü yönüm çok fazla çalışmam, kendimi çalışmaktan alamıyorum" :) falan demem lazım mülakatlarda halbuki!!) İtalyanca öğrenmek, benim içimden başka, bambaşka bir Umay çıkardı. Dille birlikte o dile ilişkin herşeyi merak eden, takip eden ve öğrenen ve heyecan duyan bir Umay... Edebiyat, sinema, müzik, tarih, politika, mutfak... İtalyanca benim için vazgeçilmez bir tutku, keşfedilecek yeni bir dünya, yeni bir Umay oldu.

İşte size ilk önerim: Dünyanın en sıradan best seller’ı olan “İtalyanca Aşk Başkadır”ı okuyun, dünyanın en nasıl desem "ağır" romantik komedisi “Yeni Başlayanlar İçin İtalyanca”yı seyredin ve kısa da olsa bir İtalya seyahatine çıkın. Şanslıysanız, o İtalyanca virüsü sizin de kanınıza girer ve bir daha da çıkmaz!

Görüşmek üzere...

***********************************

Italiano Per Principianti

Era il 2003. Cercavo lavoro da un luuunnngo tempo ed ero molto stufa di questo. Ero cosi annoiata che leggevo anche i best-seller. Erano i tempi dell’epidemia di Maeve Binchy nel paese. Essendo attratta dal titolo, confesso che ho letto il suo romanzo “L’Amore e’ Diverso in Italiano” (il libro e’ pubblicato in Italia col titolo “Il Nuovo Domani”). In quei giorni anche ho visto il film “Italiano per Principianti”, il film che ha vinto Orso d’Argento alla Berlinale 2001. E cosi, dentro in fondo, cominciavo a sentire un’attrazione per imparare italiano ma non mi potevo confessarlo! A quell’eta?? Nooo!!! E’ un peccato! :) Ho scoperto adesso su internet che Scherfig, la regista di quel film, era stata molto influenzata da quel libro di Binchy e cosi aveva deciso di fare il film! Non lo sapevo. Che bella sorpresa, no?

Il destino tesseva lentamente la sua tela, ma per catturarmi aspettava che io andassi a vedere Italia :) Sono andata in Italia per la prima volta nel Maggio 2003 e sono stata esattamente colpita! La sua anima ha toccata alla mia. Mi sono sentita contenta. Un’amica mi aveva detto: “Hai viaggiato molto. Adesso vedrai Italia per la prima volta. Italia e’ cosi meravigliosa, ti piacera’ cosi tanto che vorrai sempre andare a rivederla.” Aveva ragione.

E cosi, ho cominciato a frequentare all’ Istituto Italiano di Cultura nel Luglio 2003. Con corso intensivo, tra un sacco di studenti di 15 anni... All’inizio non sapevo che italiano mi sarebbe piaciuto cosi tanto, non pensavo che sarebbe diventato cosi importante per me. Ho cominciato cosi... E non ho mai potuto lasciarlo. Sono passati quasi 5 anni. Sono diventata madre, ho cresciuto mia figlia, sono fatto degli viaggi, sono stata malata, sono passati gli estati, sono passati gli inverni, e’ stata malata mia figlia, le strade sono state bloccate dalla neve, ho avuto degli ospiti, siamo stati feriti dai bombi terroristi (non scerzo), sono stata depressa, sono curata, mia madre ha avuto un’operazione grave, ci siamo trasferiti... ma non ho mai lasciato italiano.

Dopo 6 anni, in questi giorni che sto cercando lavoro di nuovo, mi chiedono “Che cosa hai fatto in tutti questi anni?” Io gli rispondo “Ho cresciuto 2 persone. Uno, io sono diventata madre e due, io ho imparato italiano!” (invece di dire: "la mia debolezza piu grande e' che io lavoro troppo, non riesco a fermarmi mai!":) Non e' una sorpresa che sia disoccupata, no? :)) Imparare italiano ha tirato fuori una nuova Umay dentro di me, che segue e impara nell’entusiasmo, che e’ curiosa della letteratura, del cinema, della musica, della storia, del politico, della cucina italiana... Italiano e’ diventato una passione indispensabile, un mondo ricco e una nuova Umay da scoprire.

Allora i miei primi consigli per voi: Leggete il best seller piu’ ordinario del mondo “L’Amore e’ Diverso in Italiano”, vedete la commedia romantica piu’ peasente del mondo “Italiano per Principianti”, e fate un viaggio in Italia. Se sarete fortunati anche voi, quel virus d’italiano si insinua nelle vostre vene e non vi lascia mai!

A presto.